Edward Stachura – urodził się w 1937 roku w Charvieu we Francji. Poeta, pieśniarz, pisarz. Był synem polskich emigrantów: Stanisława i Jadwigi Stachurów. Do Polski Stachurowie powrócili po II wojnie światowej i zamieszkali w Łazieńcu nieopodal Aleksandrowa Kujawskiego. Ze względu na bliskość Torunia, młody Edward Stachura często odwiedzał to miasto, nawiązał wiele ważnych znajomości; przez jakiś czas uczęszczał także jako wolny słuchacz na zajęcia odbywające się na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. W roku 1957 podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studiował filologię romańską. Studia ukończył w Warszawie w roku 1965. Cztery lata później udał się do Meksyku, gdzie studiował literaturę na tamtejszym uniwersytecie. Jego pasją były podróże, był m.in. w Jugosławii, Syrii, Norwegii, USA, Kanadzie. Zaczął pisać jako kilkunastoletni uczeń. Jego debiutem literackim był zbiór opowiadań „Jeden dzień”, ciepło przyjęty przez krytykę. Jego twórczość zarówno poezja, jak i proza do dziś cieszy się uznaniem. Szczególnie popularne są piosenki, które początkowo wykonywał sam, a później znalazły się w repertuarze wielu wykonawców. Muzykę do jego wierszy pisali także znakomici kompozytorzy: Jerzy Satanowski, Roman Kołakowski, Krzysztof Myszkowski (STM), Roman Ziemlański. Zmagający się z depresją Edward Stachura odebrał sobie życie w swoim warszawskim mieszkaniu w lipcu 1979 roku. W pokoju zmarłego, na stole znaleziono rękopis „Listu do pozostałych” – wiersza, którym żegna się ze światem. W tym roku przypada 40. rocznica jego śmierci.
W latach 80 ukazała się tzw. dżinsowa seria, czyli dzieła zebrane Stachury: powieści („Cała jaskrawość” i „Siekierazada”), „Wszystko jest poezją. Opowieść rzeka”, „Fabula rasa. Z wypowiedzi rozproszonych”, opowiadania, wiersze, poematy, piosenki i przekłady utworów poetów francuskich i hiszpańskich. Seria wydana w charakterystycznych niebieskich okładkach, zyskała status kultowej.
Biuletyn Informacji Publicznej