[ONLINE] Beethoven. W twórczym szale #2

Beethoven. W twórczym szale #2
Koncert kameralny.

Koncert online.

Wydarzenie odbędzie się w ramach projektu Viva Beethoven! – 250. rocznica urodzin kompozytora.

Zgodnie z wytycznymi Prezesa Rady Ministrów, koncert nie może odbyć się z udziałem publiczności.

Zapraszamy na koncert w formule online, który będzie transmitowany
16 grudnia o godz. 19:00 na kanale YouTube Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej.

Koncert zostanie udostępniony do końca czerwca 2021 roku. .

Wystąpią:
Marcin Zdunik – wiolonczela
Aleksander Dębicz – fortepian

W programie:
L. van Beethoven – Sonata A-dur op. 69
L. van Beethoven – Sonata D-dur op. 102 nr 2
Improwizacje duetowe w oparciu o materiał dziewięciu symfonii Beethovena

Ludwig van Beethoven również w zakresie twórczości sonatowej na wiolonczelę i fortepian przecierał nowe szlaki i był dla przyszłych pokoleń kompozytorów punktem  odniesienia. Ukończenie Sonaty wiolonczelowej A-dur op. 69 nr 3 na wiolonczelę i fortepian przypadł na moment rozkwitu twórczej płodności Beethovena. Kompozycja, ukończona w 1808 roku (podobnie jak V i VI Symfonia), została zadedykowana przyjacielowi kompozytora – baronowi Ignazowi Freiherrowi von Gleichensteinowi – wiolonczeliście-amatorowi. Utwór sygnowany słowami:  „Inter Lacrimas et Luctum” („Pośród łez i smutku”) porusza najczulsze struny duszy słuchacza liryzmem i melancholią. Intelektualno-uczuciowy dialog obu instrumentów przybiera najrozmaitsze „szaty brzmieniowe”, uderzając raz w tony liryczno-refleksyjne, a innym razem w tony żywiołowe i energetyczne. Część druga – Adagio cantabile, o wybitnie pieśniowym charakterze, stanowi zapowiedź muzycznego romantyzmu. Beethoven doskonale wiedział, że smutek i łzy są wpisane w ludzką kondycję. Ale zdawał sobie również sprawę z tego, że człowiek potrafi być silny, a przezwyciężając własne słabości, powstać „jak fenix z popiołów”, by wciąż na nowo mierzyć się ze  światem.

W dojrzałych sonatach z opusu 102 muzykolodzy upatrują początku trzeciego okresu twórczości Beethovena, naznaczonego eksperymentami brzmieniowymi i formalnymi. Tutaj żywioł ekspresji i twórczy indywidualizm przezwycięża klasyczne okowy formalne, a wzmożone zainteresowanie polifonią – w finale Sonaty D-dur op. 102 nr 2 pojawia się fuga – towarzyszyć już będzie mistrzowi do końca drogi twórczej.

dr Aneta Derkowska – muzykolog