Apoteoza Tańca – Międzynarodowy Dzień Muzyki

Wydarzenie odbędzie się w ramach projektu Viva Beethoven! – 250. rocznica urodzin kompozytora.

Wszystkich Melomanów, którzy zakupili bilet na koncert zapraszamy na spotkanie wprowadzające do koncertu, które rozpocznie się o godzinie 17:30 w Sali Koncertowej CKK Jordanki. Poprowadzi je Marcin Majchrowski. Podczas spotkania przybliżone zostaną m.in. historie i okoliczności powstawania dzieł, które następnie usłyszymy w wykonaniu solisty Roberta Łaguniaka i zespołu artystycznego Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej pod batutą maestro Dainiusa Pavilionisa.

Do udziału w spotkaniu uprawnia bilet na koncert. Czas trwania ok. 30 minut. Serdecznie zapraszamy!

Wystąpią:
Robert Łaguniak – skrzypce (nagroda Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej w 5. Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. K. Lipińskiego)
Toruńska Orkiestra Symfoniczna
Dainius Pavilionis – dyrygent
Adam Suprynowicz – prowadzenie, spotkanie wprowadzające

W programie:
N. Paganini – I Koncert skrzypcowy D-dur op. 6
L. van Beethoven – VII Symfonia A-dur op. 92

Niccolo Paganini był skrzypkiem – wirtuozem, ale także gitarzystą… Od wczesnego dzieciństwa koncertował na estradach Europy, zyskując miano cudownego dziecka. Jego talent nie uleciał wraz z wiekiem, przeciwnie, wzbogacony o ekwilibrystyczny warsztat techniczny, dawał oszałamiające efekty. Jego I Koncert skrzypcowy D-dur op. 6, o następującym układzie części: I – Allegro, II Adagio esspresivo, III – Rondo (granych bez przerwy) posiada tradycyjną, klasyczną formę, w ramach której mieści się szafarz środków wirtuozowskich m.in.: podwójne flażolety, gra na strunie G, brawurowe pasaże i pizzicata lewej ręki.

Oto co zanotował Karol Lipiński, wspominając pierwsze swoje spotkanie z Paganinim i jego występ, na którym zabrzmiał Koncert D-dur: „Grał go też niezrównanie. Z niesłychanych trudności, o pokonaniu których przed nim nie marzono, a które ja sam dotąd uważałem za nieprzezwyciężone, wywiązał się z bajeczną łatwością i swobodą. Włoska publiczność szalała burzą oklasków i ja szalałem z nią razem”.

VII Symfonię A-dur op. 92 (1812) Ludwiga van Beethovena (1770-1827) Ryszard Wagner nazwał „apoteozą tańca”, „symfonią rytmu”. Inni nazywali ją: „dytyrambicznym pochodem Dionizosa” lub mówili o: „Mądrości Zaratustry, który na szczytach doskonałości opuszcza swe szałasy, aby oddać się ziemi i jej uciechom”. Rzeczywiście, elementem konstrukcyjnym tego utworu jest potęga rytmu i żywioł zmienności. Pierwiastek dionizyjski przenika całą kompozycję. Dźwięki mkną w tanecznym korowodzie, niosąc radość i spełnienie. Wszystkie cztery części Siódmej oparte zostały na odrębnych schematach rytmicznych; trójdzielnym w częściach pierwszej i trzeciej oraz parzystym w częściach drugiej i czwartej.

dr Aneta Derkowska – muzykolog